Bir az Parisdən danış...
O zərif qadın qırığından...
O uzaq may səhərindən...
Günəşin təbəssümü də ötən günkündən daha istiydi, onun əlləri də.
Külək şıltaq uşaq inadıyla üstündə xırdaca mavi çiçəkləri olan ağ donunun ətəyini ayaqlarına yapışdırır, sanki onu qucaqlamaq istəyirdi. Saçları daha çox sevinirdi o gün. Yadında deyil, kimsə ona demişdi ki, küləyin sevdiyi bir şey varsa, o da qadın saçlarıdır. Üzünə, dodaqlarına çırpılıb uçuşan saçları onu tez-tez gözlərini yummağa vadar edirdi. Bir anlıq düşündü ki, nə yaxşı olardı, elə beləcə gözlərini yumub saçlarının və küləyin təmasından, içindəki rahatlıqdan başqa heç bir şey hiss etməyərək gedəydi...Fərqi yoxdu hara...Amma həyat maneələrlə doludur və hər an nəyəsə, kiməsə çırpılıb yıxıla bilərsən. Gülümsəmək, yalnız gülümsəmək lazımdır hər şeyə və hər kəsə...
O da gülümsəyirdi.
Yanınca addımlayan hündürboylu rejisorun sözlərini eşitmirdi. Adam səhərdən danışırdı. Liftdə də, yeraltı keçiddə də, metroda da elə hey danışmışdı. İndi bu adamların saçlarına və küləyə gülümsədikləri küçədə də danışırdı. Saysız-hesabsız intiharlardan, saysız-hesabsız intihar səhnələri yaratmış aktrisalardan, saysız-hesabsız yazıçıların, aktyorların, musiqiçilərin intihar cəhdlərindən...O, deyirdi ki, yaradıcı adamlar daha çox meylli olurlar depressiyaya və onların arasında intihar edənlər daha çoxdu. Amma yaradıcı insanın intiharı da adi insanlarınkından fərqlənir. Yaradıcı adam damarlarını doğramır, onları narkotiklə doldurur. Bu, onun həyata üsyanı və intiharıdır...
O isə gülümsəyir, bir azdan marketin qapısında ayrılacağı bu adamın danışdıqlarını saçlarıyla çırpıb küləyə ötürür, qulaqlarına buraxmırdı.
Bir mahnı vardı havada.
“Lüksemburq bağı”nı oxuyurdu Paris...
Və marketin ikinci mərtəbəsində parfüm satan qız da gülümsəyərək “Lüksemburq bağı” oxudu qiymət əvəzinə.
- Sən küləkləri sevmirsən, düzdür?- qızdan soruşdu.
- Hardan bildin? – qız “Lüksemburq bağı”nın tam ortasında dayanıb gözlərini döydü.
- Saçlarını çox qısa kəsdirmisən,- dedi gülümsəyərək.
Parfüm satan qız da gülümsədi və dodaqları “Lüksemburq bağı”nın tam ortasından aralandı...
Bir az Parisdən danış...
O yarımqaranlıq dəhliz xatirindəmi?
Bəs o nəmli pillələr?
O mərtəbədə dayandınmı?
Doldurdumu qulaqlarını o açar çıqqıltısı?
Otaq da ötən günkündən daha soyuq idi, onun əlləri də.
Bilirdi ki, o, evdədir.
Vanna otağından su şırıltısı gəlirdi. Yenə “Lüksemburq bağı”. Su da onu oxuyurdu.
Qapının ağzında səssizcə dayanmışdı. Küləkdən yorulmuş saçları da pərişan idi, içində çırpınmağa başlayan narahatlıq hissi də.
O, arxası vanna otağının qapısına dayanıb əl-üzünü yuyurdu. Və o, “Lüksemburq bağı”nı oxuyurdu.
Sən bu anı heç bir zaman unutmayacaqsan, deyilmi?
Güzgüdən baxıb gülümsəyən gözlər, barmaqlarının uçub qonmaq istədiyi qızılı buruqlar...
- Sən bu gün də intihar etdin? – elə güzgüdən baxıb soruşmuşdu. Hətta bunu soruşanda da gülümsəyirdi. Gözlərində dəniz saflığı vardı...və dəniz kədəri...
İstədi desin ki, bəs sən? Sən niyə bu gün də narkotikdən istifadə elədin? Amma deyə bilmədi. Bunu desəydi, yer üzündə hər şey donardı, hətta zaman belə. O isə yer üzündə hər şeyin donmasına razı ola bilərdi, “Lüksemburq bağı”nın yox.
Elə buna görə də dodaqlarını dəniz saflığında susdurdu...və dəniz kədərində...
Bir az Parisdən danış...
Bir də oxu o mahnını.
Azdır ruhumu o geniş küçələrdə, nəm qoxulu pillələrdə, o qızılı buruqlarda...
Bir az Parisdən danış...
ELİNE, DİLİNE, ƏLİNƏ SAĞLIQ.
YanıtlaSilTəşəkkür edirəm!
YanıtlaSil, Oxudum. Gözəl. Təşəkkür edirəm
YanıtlaSil