Müharibə bitəcək

Mənim səkkiz yaşım var.

Üçüncü sinifdə oxuyuram.

Çoxdandır ki, məktəbə gedə bilmirəm.
Son dəfə sinif yoldaşlarımla bir yerdə olmağım hələ də gözlərimin qabağındadır.

Müəlliməmiz tort gətirmişdi.

Biz hamımız təəccübqarışıq sevinc içindəydik.

Axı müharibə gedirdi?!

Atalarımız savaşdaydı.

Analarımızsa çörəyi və qəndi göz bəbəyi kimi qoruyurdular.

Mən özüm son dəfə tortu birinci sinfə getdiyim gün yemişdim.

Anam bişirmişdi.

 

- Bəlkə də xoşunuza gəlməz, amma mən çörək ovuntusu ilə taxta peçenyeləri qarışdırmışam, alma cemi yaymışam aralarına, - dedi müəlliməmiz, - cemi, peçenyeni sevirsiz yəqin.

- Bəəliii! – biz xorla cavab verdik.

- Mən də sizi sevirəm, - o, təbəssümlə dedi.

Gözləri dolmuşdu.

Biz bilirdik ki, onun nişanlısı bir ay əvvəl müharibədə həlak olub.

- Bu gün bir qəhrəmanımızın ad günüdür, - dedi, - o, müharibəni sevmirdi, amma sizin üçün, bizim üçün döyüşməyə hər zaman hazır idi və biz də onun kimi güclü olmalıyıq, cəsur, mərd...Baxın, müharibə bitəcək...

...Hə, o, belə dedi: Müharibə bitəcək...

Bu sözlər mənim bu dünyada eşitdiyim son kəlmələr oldu.

Yox, yalan deyirəm!

Bu kəlmələrdən həmən sonra dəhşətli gurultu eşitmişdim.

Boommm!!!

Sonra yer-göy susmuşdu.

Və yer-göy qaranlığa qərq olmuşdu.

Sonra nələr olub, bilmirəm.

Bitmək-tükənmək bilməyən ağrılar qalıb yadımda.

Bitmək-tükənmək bilməyən toxunuşlar.

Bitmək-tükənmək bilməyən səssizlik və qaranlıq.

Yadımdadır, ilk dəfə ağrılardan qıvrılıb ağladığım zaman özüm öz səsimi eşitməyib qorxmuşdum.

Bağırmağa başlamışdım.

Anamı çağırmışdım.

Atamı.

Müəlliməmi...

Səssizlikdən və qaranlıqdan başqa heç nə yox idi daha.

Amma mən hər şeyi hiss edirdim.

Mənə vurulan iynələri.

Mənə toxunan, məni ora-bura dartan, itələyən, sürüyən adamları.

Məni geyindirən və məni soyunduran əlləri...

Bəzən onlardan sonra ağrıdan sızıldayan vücudumu öz əllərim də sığallayır.

Yox, bu əllər mənim deyil, anamındır!

Bu bədən də anamındır!

Bu qollar, bu sinə, bu ayaqlar...

Mən belə böyük ola bilməzdim axı?!

Hətta qarnım da böyüyüb.

İçimdə nəsə tərpənir, hiss edirəm.

Qarnım böyüdükcə mənə toxunanlar azalıb elə bil.

Hərdən məni qalın geyindirirlər.Əlimdən tutub, məni maşına oturdurlar, harasa gedirik.

Sonra məni bir divarınmı, hasarınmı yanında əyləşdirib, çəkilirlər.

Çəkilmədən öncə sağ əlimə bir dəftər vərəqi verirlər, sol əlimi isə açıb dizimin üstünə sıxırlar.

Hərdən ovcumun içinə qoyulan buz kimi dəmir dairələri hiss edirəm.

Hərdən üstümə yağış yağır.

Üşüyürəm.

Hərdən də ağır kişi çəkmələrinin zərbələrini hiss edirəm canımda.

Belə vaxtlarda sol əlimdən dəmirləri, sağ əlimdən dəftər vərəqini tullayıb, qarnımı qucaqlayıram.

Sanki içimdə də bapbalaca ayaqlar var, onlar da vurur məni, vurur...

Anamı istəyirəm...

Atamı.

Müəlliməmi.

Ağlayıram.

Gözləyirəm.

Müharibə bitəcək...

Bitəcək, bilirəm!