Ağ rəngin üç çaları

 

Onun adı Zərifdir. Elə özü də adı kimidir. Xəfif təbəssümü, sakit danışığı, gözəl siması var. Üzünə baxanda deyərsən ki, dünyanın ən rahat, ən xoşbəxt insanıdır. Təkcə gözlərinin dərinliyində zorla seziləcək bir kədər gizlənir. O kədərin isə öz hekayəsi var...

 ***   

Susmaqmı, danışmaqmı?

 Tez-tez eşidirik bu məsəli: “Danışmaq gümüşdürsə, susmaq qızıldır”. Adətən, bunu nisbətən yaşlı adamlar özlərindən yaşca xeyli kiçik olanlara tövsiyə kimi deyirlər. Lakin ətrafımıza, həyatımız boyu rastlaşdığımız, oxuyub eşitdiyimiz hadisələrə xəyalən nəzər yetirdikcə anlayırıq ki, susmaq heç də həmişə qızıl deyilmiş. Elə məqamlar var ki, o məqamlarda mütləq danışmalısan...

Bu hekayəmizin qəhrəmanları da müasir dövrümüzün məktəblərinin birinin müəllimi və şagirdləridir.

Ev

 Yer illüminatorda,

Yer illüminatorda,

Yer illüminatorda... görünür.

Mətbəx stolunun bir qırağına qoyduğum noutbukun monitorundakı rus oğlan oxuyur bu mahnını, mən də ona qoşulub zümzümə edə-edə kartof qızardıram.

Küçədən səs-küy gəlir. Eyvana qaçıb təəccüblə aşağı boylanıram. Bir böyük dəstə adam, əllərində plakatlarla, ara məsafələrini qoruyub saxlamağa çalışa-çalışa yeriyirlər. Hamısı maska taxıb, heç birinin səsi eşidilmir. Səs-küy salanlar mənim kimi pəncərə və eyvanlardan boylananlar imiş.

- Həkimlərdir, hamısı da çöldə, bəs görəsən xəstələrə kim baxır?

- Avaralar! Gedin xəstələrinizə baxın! Bu gün nə qədər ölüm olub!

- Azalıb, çox şükür! Amma həkimlər küçələrə axışsa, avaralansa, çoxalacaq, əlbəttə!

- Bunlar nəyə etiraz edir görəsən?

- Nəyə edəcəklər? Xəstə çox, həkim az, dərman çatmır, heç çarpayı da çatdıra bilmirlər.

Bu son sözləri deyən mənim sağ divar qonşumdur. O özü də həkimdir, amma yaşı çox olduğuna görə təqaüdə çıxıb. Lakin deyəsən uzun illərin peşə sevgisi üstün gəlir.

- Yox. Mən belə qala bilmərəm, düşürəm aşağı. Ey, eheheyyy! – deyə bu yaşlı kişi aşağıdakı etirazçılara bağırır, - məni də gözləyin!

Sənsə elə ağla ki...

Mənsə elə bilirdim
Sən həmişə pianoda çalacaqsan,
Mən həmişə saçlarımı hörəcəm.
Sən həmişə...
Sən həmişə...

... yanımda olacaqsan.

Yazı anı

Və elə bir vaxt gəlir ki, bədii mətndən başqa heç nə yazmaq istəmirsən artıq. Eynilə ilk dəfə yazmağa başladığın zamanlardakı kimi. Nə başqa yazanlar yadına düşür, nə yazdıqlarını oxuyacaq adamları düşünürsən, nə də qonorar, reklam, satış, şöhrət, hörmət və s. Sadəcə yaratmaqda olduğun dünyanın içinə qərq olub zamandan, məkandan, insandan kənar bir hal alırsan. Nirvana? Bəlkə də. Vaxt yoxdur. Yer yoxdur. Heç kim yoxdur. Bitməz-tükənməz bir AN var. Yazı anı.

Ədəbiyyat agentim olsa

Ədəbiyyat agenti və ya ədəbi agent - yazıçı ilə nəşriyyat arasındakı vasitəçidir.
O, kitab bazarından baş çıxaran, nəşriyyatların iş keyfiyyətini tanıyan, müasir yerli və dünya ədəbiyyat zövqünün və dəbinin incəliklərini öyrənən şəxsdir.

Ədəbi agent kitab biznesinin döyünən ürəyidir, desək, yanılmarıq.

Yuxumdakı o adam

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinə sənədlərimi apardığım ilk gündə qarşılaşdığım ilk adamı təsvir etmək istəyirəm. Zatən o adam obraz olaraq yaddaşıma elə həkk olundu ki, indi fürsətkən, barəsində yazmasam, nə zamansa hansısa bədii mətnimin içərisində mütləq qəfil qarşıma çıxacaq. Elə AYB-də üzbəüz gəlib az qala toqquşduğumuz kimi.

Və mən görəcəyəm ki...