Yuxumdakı o adam

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinə sənədlərimi apardığım ilk gündə qarşılaşdığım ilk adamı təsvir etmək istəyirəm. Zatən o adam obraz olaraq yaddaşıma elə həkk olundu ki, indi fürsətkən, barəsində yazmasam, nə zamansa hansısa bədii mətnimin içərisində mütləq qəfil qarşıma çıxacaq. Elə AYB-də üzbəüz gəlib az qala toqquşduğumuz kimi.

Və mən görəcəyəm ki...

Həmin adam məndən bir boy hündürdür, əynində uzun plaş, başında panama, sağ əlində qara və par-par parıldayan portfel, sol əlində mobil telefon var. Gözləri ilə Yazıçılar Birliyinin az qala hər divarının hər molekulunu yeyib bitirmək istəyən o, qəfil qarşılaşdığı, az qala toqquşduğu məni əlinin tərs bir zərbəsi ilə köksümdən vurub uzaqlardan uzaqlara atacaq, yoxa çıxaracaq dərəcədə nifrət doludur.

Astaca soruşacam:

- Siz kimsiz?

Ucadan cavab verəcək:

- Şair!

Xəfifcə gülümsəyəcəm:

- Şeir varmı?

Qəzəblə fısıldayacaq:

- Kitab-kitab!

Ehtiyatla səsimi qısacam:

- Bəs Ədəbiyyat?

Ehtiyatı əldən verib, qara, par-par parıldayan portfeli də, mobil telefonu da buraxacaq, bomboş qalmış əlləriylə boğazımdan yapışacaq, sıxacaq, boğacaq, başımı bayaqdan bəri gözləriylə hər molekulunu yeyib bitirməyə cəhd etdiyi AYB divarlarına çırpacaq, ağlamağımı, çırpınıb o şeir yazan mübarək barmaqlarından xirtdəyimi xilas etmək üçün yalvarmağımı, ondan da, onun olduğu buralardan da qaçmağımı, uzaqlardan uzaqlara getməyimi, yoxa çıxmağımı istəyəcək.

Susacam.

Başım hərlənəcək havasızlıqdan, sözlərim qırıq-qırıq və anlaşılmaz olacaq, gözlərim onun AYB divarlarının molekullarının əksi ilə dolu qıpqırmızı gözlərinə dikiləcək ümidsizcə.

Əllərim onun şeir yazan mübarək barmaqlarının üzərinə qonacaq. Lap ola bilsin ki, onun hansısa eyforik-romantik misralarındakı ilham məlakələrinin xəyali, ağ və zərif, göyərçin qanadlı, hər dəfə “niyə sənin beş barmağın var görəsən, ey mələk, sən kimilər nağıllarda dörd barmaqla doğulur” kimi zikrlərlə andığı əllər kimi.

Əllərim ona ilham məlakələrinin bir cüt göyərçin qanadlı əllərini xatırladınca da şeir yazan mübarək barmaqları boşalacaq, boğazımdan çəkiləcək, iki yanına düşəcək onun.

Ağlayacaq.

Yerə çöküb başını dizlərinin üstünə qoyacaq, panaması sürüşəcək qarşısına, ikimizin arasında qalacaq – qala kimi.

Eləcə baxacaq panamasına uzun-uzadı.

- Nə fikirləşirsiz? – soruşacam qırıq-qırıq olmuş sözlərimlə.

- Fikirləşirəm ki... - cavab verəcək sınıq-sınıq halıyla, - axı niyə məndən başqa mənə şair deyən yoxdur buralarda? Mənsiz bir toy ötməz kənddə, mənsiz bir başdaşı qoyulmaz, mənsiz bir qonaqlıq keçməz şəhərdə, nə bilim, gözəllər yol keçməz, igidlər badə içməz, mənsiz olmur e, başa düşürsən, ola bilməz mənsiz, ola bilməz... Səncə olar? Hə?..