6.10...

Bu gün...
YER adlı
cəza və ölüm düşərgəsinə
sürgün olunduğum günün
daha bir ili
tamam olur...
Məhbus yoldaşlarım
təbrik edəcəklər məni
-Neçə illər yaşayasan, -deyə...

Yalnız
uzaq Hindistanın
Vrindavan kəndindəki
brahmaçari dostum
-Bir də səni
buralarda görməyim, qız!- deyəcək...

Ah, Nakula..
sən bu səhər yenə
o qadın əllərinə
toxunmamış barmaqlarınla
Tulasi ağacından olan təsbehdə
muncuqları
bircə-bircə ötürdükcə
gözlərini yummusan yəqin..
dilinin ucunda bircə ad..

taam mənim kimi...

amma
mənim təsbehim yoxdu, Nakula,
həm də Tulasi ağacından..
Vrindavanı da görmədim ki,
ya Yamuna sahilində
qoşulmadım ki
paytaxtdan gələn oğlana
vurulub havalanan
qarayanız çoban qızlarına?!

baax...
heç mənim əllərim də təmiz deyil..

hər
Günəş doğandan
Ay batanədək
pıçıldadığım da
insan adıdı,
Nakula...

mən
bu gün yenə
süfrəmdəki adamları
çeşid-çeşid cəsədlərə,
üfunətli içkilərə qonaq etməliyəm..

sən
mənimçin
bircə qurtum saf su iç..
və pıçılda:
-Səni
bir də
buralarda
görməyim, qız! - deyərək...

06.10.2008.