Köhnə qəzet kimi qadın

Köhnə qəzetə bənzəyirdi qadın,
Oxunmuşdu başdan ayağadək,
Vərəq-vərəq didilmişdi ömrü,
Sözbəsöz əzbər tanınırdı buralarda,
Sözsüz, köhnə filmlər tək...
Söz bilirdi iki dənə:
- Allah yolunda..., - pıçıldayırdı hər gün
Allahın yaratdığı yolun kənarında.
Qəpik-qəpik cingildəyirdi qulaqlarında həyat,
Addım-addım keçirdi yanından,
Adam-adam keçirdi...

Qəzet sıxmışdı ayaqqabısının içinə,
Don vurmasın dabanından.
Donmuşdu saçları
Yanvar Günəşi altında.
Bircə gün vardı yadında:
Günəşi unutduğu gün...
Köhnə qəzetdən gəlmiş jurnalist isə
Çəkirdi şəklini sağdan, soldan, qabaqdan...
İşıq saçdı fotoaparatın gözü,
Gözləri qamaşdı qadının,
Günəşi xatırladı.
Gülümsədi, dilləndi birdən:
- İmkan ver, saçlarımı darayım...
Hanı, harda qaldı bu daraq...
İmkan ver, arayım...