Sən bilmədin ki...

Sən
mənim yurdumu
 heç görmədin ki,
sən heç gəlmədin ki,
heç bilmədin ki
burda zaman-zaman
 dəli küləklər
səndən çox,
səndən xoş əzizlər məni,
elə öz dilimdə nəğmə söyləyər:
- Tı çımı coniş...
( canımsan yəni...)

 Sənə danışımmı bizim dənizdən?
Deyimmi kişilər ayrıca çimər,
qadınlar ayrıca, həm də ki donla..?
Dalğalar qırçınlı,
donum qırçınlı...
Neptunun ən dəli, ən çılğın oğlu
sarıb qucaqlayar məni belimdən,
- Mənim ol, mənim ol, ey Talış qızı...
sivişib çıxaram barmaqlarından,
 gülüşüm
ilişib qalacaq elə
o qalın, o isti dodaqlarında...
dilim çaşıb yenə düzünü deyər:
- Iştı nim...
(Yəni ki, sənin deyiləm...)


Səni xatırladar Günəş hər axşam
Dağlara dağ çəkib gizlənməsiylə,
Səni tapşıraram qədim ruhlara,
qanımda,genimdə, zehnimdə qalan
min illər əvvəlki həyatımdakı
ən məhrəm duamı
pıçıldayaraq:
-Xıdooom, çımı coni
Hodika ım şəv...
(Tanrım, bu gecə də
Canımı hifz et...)


Ehh,
sən gəlmədin ki,
sən bilmədin ki
“Tı çımı coniş...”