Onun adı Zərifdir. Elə özü də adı kimidir. Xəfif təbəssümü, sakit danışığı, gözəl siması var. Üzünə baxanda deyərsən ki, dünyanın ən rahat, ən xoşbəxt insanıdır. Təkcə gözlərinin dərinliyində zorla seziləcək bir kədər gizlənir. O kədərin isə öz hekayəsi var...
Tez-tez eşidirik bu məsəli: “Danışmaq gümüşdürsə, susmaq qızıldır”. Adətən, bunu nisbətən yaşlı adamlar özlərindən yaşca xeyli kiçik olanlara tövsiyə kimi deyirlər. Lakin ətrafımıza, həyatımız boyu rastlaşdığımız, oxuyub eşitdiyimiz hadisələrə xəyalən nəzər yetirdikcə anlayırıq ki, susmaq heç də həmişə qızıl deyilmiş. Elə məqamlar var ki, o məqamlarda mütləq danışmalısan...
Bu
hekayəmizin qəhrəmanları da müasir dövrümüzün məktəblərinin birinin müəllimi və
şagirdləridir.
