Yer illüminatorda,
Yer illüminatorda,
Yer illüminatorda... görünür.
Mətbəx stolunun bir qırağına qoyduğum noutbukun monitorundakı rus oğlan oxuyur bu mahnını, mən də ona qoşulub zümzümə edə-edə kartof qızardıram.
Küçədən səs-küy gəlir. Eyvana qaçıb təəccüblə aşağı boylanıram. Bir böyük dəstə adam, əllərində plakatlarla, ara məsafələrini qoruyub saxlamağa çalışa-çalışa yeriyirlər. Hamısı maska taxıb, heç birinin səsi eşidilmir. Səs-küy salanlar mənim kimi pəncərə və eyvanlardan boylananlar imiş.
- Həkimlərdir, hamısı da çöldə, bəs görəsən xəstələrə kim baxır?
- Avaralar! Gedin xəstələrinizə baxın! Bu gün nə qədər ölüm olub!
- Azalıb, çox şükür! Amma həkimlər küçələrə axışsa, avaralansa, çoxalacaq, əlbəttə!
- Bunlar nəyə etiraz edir görəsən?
- Nəyə edəcəklər? Xəstə çox, həkim az, dərman çatmır, heç çarpayı da çatdıra bilmirlər.
Bu son sözləri deyən mənim sağ divar qonşumdur. O özü də həkimdir, amma yaşı çox olduğuna görə təqaüdə çıxıb. Lakin deyəsən uzun illərin peşə sevgisi üstün gəlir.
- Yox. Mən belə qala bilmərəm, düşürəm aşağı. Ey, eheheyyy! – deyə bu yaşlı kişi aşağıdakı etirazçılara bağırır, - məni də gözləyin!
